Tropimy ogony

Tym razem w ramach projektu Przygody z Książką, przeżyliśmy prawdziwą przygodę. A wszystko za sprawą książki E. Carle "Czy chcesz być moim przyjacielem?".

Zwierzaki niczym Filonki bezogonki

Dla tych co nie znają fabuły powiem, że mała myszka chodzi i natyka się na ogony, każdemu z nich zadaje tytułowe pytanie, następnie dowiadujemy się, do jakiego zwierzęcia należały owe ogony. Nasze Dziecię od tej książki nauczyło się słowa "okon" i teraz chodzi i wszędzie powtarza "pies okon", "kot okon". Postanowiłam iść za tym zainteresowaniem ogonami i zrobić zabawę. Najpierw z Małżonkiem pomalowaliśmy zwierzęta farbami, starając się, by przypominały te z książki.

Lew i lew

Hipopotam i hipopotam

Strona książkowa - po jednej stronie lis, po drugiej ogon

Potem poszperaliśmy trochę i wykonaliśmy ogony - różne, długie, zakręcone, miękkie, pędzelkowate, śliskie.

Ze starszymi dziećmi można bawić się w dopasowywanie ogonów do zwierząt.
Tu od góry ogon małpy (zakręcony i wyginający się z kreatywnego drucika), ogon foki (folia do laminatu zgrzana prostownicą i woda barwiona z cekinami w środku), ogon krokodyla (pianka), żyrafy (kawałek jakiegoś kabla, zakończony wtyczką), konia (włóczka) i lwa (sznurek z torebki na prezenty z włóczkową kitką). Poza tym był jeszcze hipopotam, lis i myszka. Dobierając tak ogony można się trochę pośmiać, zwłaszcza jak ogony zmienią właścicieli. My do naszej zabawy przyczepiliśmy je w miarę na stałe.
Zabawa polegała na tropieniu ogonów, niczym maleńka myszka z opowiadania, chodziliśmy od jednego do drugiego. Ogony były schowane w różnych miejscach, czasem trochę dłużej trwało szukanie, czasem Mama musiała podpowiedzieć. Każde ze zwierząt zostało nazwane, ja opisywałam cechy ogona, dotykaliśmy ich, głaskaliśmy, robiliśmy kizi mizi. Staraliśmy się naśladować niektóre dźwięki.

Foka w całej swej okazałości

Piękny ogon w wykonaniu Tatusia

Zabawa tak spodobała się Młodemu, że powtarzaliśmy ją trzy razy. Następnie nasz Syn Pierworodny zaczął sam sobie chować i szukać. Najbardziej spodobał mu się lis i jego kita, fakt, że jest najprzyjemniejsza w dotyku. Na koniec do zwierząt przyszła szara myszka i odegraliśmy scenki z książki. Młody mógł często powtarzać swoje ulubione słowo "nie", gdyż wszystkie zwierzątka tak odpowiadały.

Czyj tu ogon wystaje?

Najbardziej rzucał się w oczy i najbardziej Młody bał się do niego podejść

Lis z nierudą kitą

"szija",:szija"

A na koniec, już przed snem poczytaliśmy sobie książkę w oryginale, dobierając właściwe obrazki. Zabawa cudowna. Aż dumni jesteśmy z siebie, że tak nam fajnie wyszło.

Kizi mizi

Ile zalet ma? Dużo. Spędziliśmy czas rodzinnie, Dziecię ćwiczyło spostrzegawczość, wytrwałość w dążeniu do celu. Poza tym poszerzaliśmy słownictwo, nie tylko o nazwy zwierząt, ale i cechy ogonów i zwierząt. Przy okazji naśladowaliśmy odgłosy niektórych zwierząt. Fantastycznie się przy tym bawiliśmy, poruszyliśmy nasze receptory dotykowe. Plusem kolejnym jest to, że Tatuś rozwinął się manualnie. Zaletą zabawy jest to, że informacje zapadają w pamięć, nie tylko dlatego, że jest to zabawa, ale też dlatego, że jest to niezwykle emocjonująca zabawa, żyłka poszukiwacza przygód się wówczas włącza. A wiadomo, że tam gdzie są pozytywne emocje, ciekawość, to i wszystko lepiej zostaje zapamiętane.

Krokodyl spod drukarki

Hipcio znaleziony, a tylko mały ogonek wystawał

Głasiu głasiu

A o innych pozycjach książkowych możecie poczytać tu.