Dzieci korzeni

Ostatnio funkcjonujemy tylko realizując projekty blogowe,cóż przeprowadzka i zmęczenie robią swoje. Więc cytat z książki, któą chcemy przedstawić jest jak najbardziej dla nas na czasie.
"Zbudźcie się, zbudźcie moje dzieci, niebawem wiosna przyleci..", już z pamięci cytujemy fragmenty książki "Dzieci korzeni", tyle razy czytaliśmy ją przed nem. Jest to niezwykła jak dla mnie nowość.

Prawda, że chce się dotykać?

A w zasadzie nowość dla nas, ale nie nowość dla innych, bowiem książka liczy ponad sto lat, napisana została w 1906 r.  U nas w Polsce wydana została dopiero teraz w pierwszy dzień wiosny. Tak szacowny wiek zobowiązuje, żeby być czymś wyjątkowym i wartościowym. I tak właśnie jest z tą pozycją. Już sam sposób jej wydania - twarda oprawa, płótno podklejone na okładce, bardzo dobrej jakości papier, jednym słowem elegancja, sugerują, że jest ona inna niż wszystkie książki dla dzieci, a tym samym narzuca się nasz stosunek do niej, jakoś naturalnie ją szanujemy, z przyjemnością oglądamy, dotykamy.
Została napisana przez Sibylle von Olfers, wielkie ukłony dla niej za niezwykłe obrazy. Książka ta jest picturebookiem, a więc obraz ma tu istotne znaczenie. Jest uzupełnieniem, dopełnieniem treści, jej kontynuacją.Nie znam się na niuansach malarskich, ale ilustracje nawet laika zachwycają.

to przejęcie na buzi, skupienie, i ręka po dziecięcemu trzymająca pędzel..

Kiedy dostałam książkę do rąk nie mogłam się powstrzymać i wiele, wiele razy wertowałam te obrazy, przyglądając się szczegółom. Zwłaszcza ciekawie przedstawiają się emocje na buźkach dzieci, niby wszystkie są takie same (blondaski z rumieńcami), a jednak każde jest inne.

Mamo, podoba ci się?

Początkowo kolorystyka jest czekoladowa, ciemne brązy stopniowo ustępują miejsca zieleni, i innym kolorom, z czasem kolory bledną, tają się pastelowe, letnie, by znów przemienić się w szarość.
Jest to związane z koncepcją książki. Oparta jest ona o pory roku, dzieci budzone przed wiosną, muszą wszystko przygotować, by potem, kiedy wybuchnie cała seria barw, mogły i one pochwalić się kolorowymi strojami, współgrającymi z trzymanymi przez nimi roślinkami, muszą obudzić i pomalować chrząszcze itp.  Symbolicznie pokazany jest wzrost kwiatów, ich wyjście na powierzchnię. Potem nastaje piękne lato, swobodne zabawy małych żartownisiów, wplecione w przyrodę, aż do jesieni, kiedy dzieciaczki muszą uciekać przed chłodem i silnym wiatrem, by zimą zapaść w sen.

scena, która śmieszy nasze Dziecię - urwis ślimaka przestraszył

Całość dopełniona jest krótkim rymowanym tekstem. Gdyby zastanowić się dla kogo jest owa książka, to należałoby powiedzieć, że przedszkolaki miałby z niej największą pociechę, dla nich już zmiana pór roku jest czytelna. Ale moje dwuletnie dziecko również polubiło i cytuje sobie treść tej książki. Ja, dorosła kobieta również odnajduję tu coś dla siebie, nie tylko piękne obrazy, ale i myli, refleksje, jak te o przemijaniu. Więc chyba jak to z klasyką bywa, jest to pozycja ponadczasowa i ponadwiekowa.